Pastor Frank de Heus vertelt over zijn eerste pastorale ervaringen ten tijde van de Pandemie. Zittend in mijn zonovergoten tuin – de tuinman is er net doorheen gegaan; die tuinman ben ik overigens zelf – kijk ik terug op de eerste drie weken, dat Nederland op slot ging.

Wat betekende dat voor het pastoraat? ‘Veel’, kan ik zeggen. Ik ben meteen helemaal onthand. Alles wat pastores in eerste instantie doen kunnen, of geneigd zijn te doen, kan niet meer. We kunnen niet meer vieren. We kunnen niet meer samenkomen. Hoe moet dat nu verder met bijvoorbeeld de voorbereiding van de communicanten? We kunnen niet meer op huisbezoek, terwijl we dat juist nu zo graag zouden willen doen.Het is nuttig. Het wordt gewaardeerd. We hebben er de tijd voor. Maar het kan dus niet! Dat betekent dat we snel moeten omschakelen. En natuurlijk niet alleen wij – pastores – maar iedereen, die in de kerk zijn plek gevonden heeft. En hoe snel schakelen we dan om! Net als in de zorg, in het onderwijs en zoveel andere plekken, worden we creatief. We ontdekken allerlei technische hulpmiddelen op het gebied van media en communicatiemiddelen. We vergaderen via Whatsapp, Teams, Skype. We ontdekken Zoom. Ik bekwaam mij in het maken van video’s en het opzetten van een Youtube-kanaal, zodat ik bijvoorbeeld de communicanten en hun ouders op afstand kan bedienen en aan de gang kan houden. Want we hopen op dit moment van schrijven, dat het feest van de Eerste heilige Communie nog net vóór de Zomervakantie kan plaatsvinden. Dat zou mooi zijn. Als die vakantie al doorgaat? Er worden belcircuits opgezet door onze pastoraatsgroepen. Mensen, parochianen, kunnen zich melden bij #nietalleen, als ze hulp nodig hebben of juist willen bieden. Op de zondag doe ik in Haaksbergen, waar ik woon, aan ‘raampastoraat’. Nee, niet wat u denkt. Gewoon een gesprekje her en der aan het raam of in de tuin. Op veilige afstand dus! Ondertussen hoor ik zelf aan de telefoon soms schrijnende verhalen. Verzorgers en verpleegkundigen, die ingepakt in plastic hun bewoners of zieken moeten bijstaan. ‘Kan ik een stervende dan helemaal niet aanraken? Dat kan toch niet!’ Geestelijk beperkte cliënten, die niet kunnen begrijpen, dat er nu even niet geknuffeld kan worden. Leerlingen op school, die ‘zoek raken’. Ouders noch kinderen reageren op vragen of huiswerkopdrachten van school. Ik heb een moeder aan de telefoon. Op de achtergrond hoor ik het ene kind huilen, de andere twee maken ruzie. Ik heb grote bewondering voor al die mensen, die voor al die nieuwe situaties maar weer oplossingen moeten bedenken.

Hoe zal het straks verder gaan? Niemand van ons weet dat. Een diepe depressie met hoge werkloosheid is niet onwaarschijnlijk. En hoeveel mensen in de wereld zullen niet op drift raken? Ik zelf klamp mij vast aan verhalen uit de Bijbel. Hoe bijvoorbeeld dat volk van Israël uiteindelijk een uitweg vond uit de slavernij. Met vallen en opstaan in de woestijn bereikte het uiteindelijk het beloofde land. En God trok met hen mee. Niet in een gebouw, een kerk, een tempel, maar in een tent. Overal waar het volk zich neerzette, was Hij er en wees Hij de weg. ’s Nachts als een vuurkolom, overdag als een wolk. Moge Hij zo ook met u meegaan en moge U zijn aanwezigheid gewaar worden! Al wat u Hem toevertrouwt. Hij luistert altijd! Zalig Pasen!

Pastoraal werker Frank de Heus