‘Is dit een straf van God?’
Sommige mensen, zo werd mij de afgelopen weken duidelijk, worstelen met deze vraag. ‘Zou God deze pandemie over de aarde gezonden hebben, omdat wij ons van God hebben afgekeerd, het evenwicht in de natuur verstoren, elkaar de tent uitvechten?’

De hoofdprediker van het Vaticaan, Raniero Cantalamessa, benadrukte onlangs in aanwezigheid van de paus, dat de pandemie geen straf van God is. God is onze bondgenoot, niet die van het virus’, zei hij. ‘Als deze plagen straffen van God zouden zijn, zou het onmogelijk zijn om uit te leggen waarom zowel de goeden als de slechten erdoor getroffen worden, en waarom de armen meestal het hardst getroffen worden. Zondigen zij meer dan anderen?’.

Ik zelf moest bij deze vraag denken aan de ontmoeting van Jezus met een blinde man (Joh. 9). Jezus krijgt de vraag voorgelegd: ‘Rabbi, hoe komt het dat hij blind was toen hij geboren werd? Heeft hij zelf gezondigd of zijn ouders?’ Jezus antwoordt: ‘Hij niet en zijn ouders ook niet.’ Zeer resoluut verwerpt Jezus daarmee het beeld van de monsterlijke God, die mensen straft.

In het evangelie van Lucas doet hij iets vergelijkbaars (Luc. 13). Onder verwijzing naar een stenen toren die was ingestort en waarbij achttien mensen omkwamen, zegt hij: ‘Denken jullie dat zij schuldiger waren dan alle andere mensen die in Jeruzalem wonen? Zeker niet, zeg ik jullie.’

God is geen straffende God. God is liefde (1 Joh. 4). De pandemie wijst ons er wel op, dat wij kwetsbaar zijn en niet alles in eigen hand hebben. Dat wij niet zonder elkaar kunnen. Niet zonder God kunnen, zou ik gelovig zeggen.

Ons antwoord op het virus kan alleen maar zijn ons hart te laten spreken en elkaar waar mogelijk te helpen en er doorheen te halen.

Pastoraal werker Frank de Heus