Komende zondag vieren we in de kerk het feest van de heilige Drieëenheid. Hoezo vieren? Hoezo ‘Drieëenheid’?
Ik kan mij voorstellen, dat je hier niet meteen warm voor loopt. Toch is dit oer-beeld van God, zoals christenen het zien, een diepzinnig beeld voor God. Het is namelijk een beeld dat ruimte en vrijheid biedt. Ruimte en vrijheid voor de gemeenschap, maar ook voor de individuele persoon.

Van John Videc, destijds mijn docent aan de universiteit, leerde ik dit Godsbeeld te zien als een ideaal beeld voor onze samenleving. Wij zijn immers naar Gods beeld toe geschapen; bedoeld om ooit zo ‘volmaakt als God’ te zijn.
Die beweging naar God toe kunnen we samen maken. Allereerst door samen één te zijn. Te beseffen, dat we elkaar gegeven zijn – we moeten het met elkaar doen - en bij elkaar horen. Ieder hoort erbij. Dat vraagt oog en oor hebben voor elkaar en niemand verloren laten lopen. Maar eenheid kan totalitair worden. Nazi-Duitsland is daar een afschrikwekkend voorbeeld van. Wie niet aan de norm voldeed, viel buiten de ‘Volksgemeinschaft’ en werd bedreigd, zwart gemaakt, vermoord.
God is echter ook drie-heid of veel-heid. Voor de samenleving betekent, dat dat er ruimte moet zijn voor individualiteit en verscheidenheid. Dat we allemaal anders zijn is een rijkdom.
Gaat ieder echter alleen maar zijn eigen gang en voor zichzelf, dan valt de samenleving uit elkaar.
De kunst is dus om de juiste balans te vinden tussen eenheid en verscheidenheid. Elkaar niet loslaten, rekening houden met elkaar, én tegelijkertijd ook ruimte bieden om af te wijken en oorspronkelijk te zijn.